Hoe leer je ze het?

Sinds kort heb ik een nieuw mobieltje waar ik ook eenvoudig mee kan SMSen. Mijn kinderen keken me meewarig aan: dat kón je dus nog niet? Mijn oudste dochter heeft me laten zien hoe de voorspelfunctie (T9) werkt: tot nu toe tikte ik letter voor letter in. Ze vinden me waarschijnlijk erg dom maar laten dat niet blijken. Erg lief.
Toen onze jongste dochter geen zin meer had in haar baantje achter de kassa, vroeg ze of ik even wilde bellen om dat af te zeggen. Ik zei dat ze dat zelf moest doen. Haar reactie: 'Maar ik heb zo'n hekel aan bellen!' Ik vroeg haar hoe ze het dan voor elkaar kreeg voor zo'n dertig euro in de maand op te maken met een telefoonabonnement. 'Door SMS' was haar antwoord.
Het verschil tussen traditioneel leren en 'learning by doing' zie je ook bij de aanschaf van een nieuwe TV. Ik ben van de generatie die de handleiding leest en wil weten hoe het 'hoort'. Veel jongeren gaan er van uit dat 'het werkt'. Een apparaat moet zo eenvoudig zijn, dat je geen gebruiksaanwijzing nodig hebt.
Bij het leren gaan we ervan uit dat we vaak veel moeten 'uitleggen'. De magie en het initiatief van het zelf ontdekken begint nu, door nieuwe werkvormen en leermiddelen, opnieuw bij de leerlingen te liggen. Als we facilitair gaan werken, horen deze voorzieningen optimaal te zijn. Een onderdeel dat niet werkt, doorbreekt de magie. We staan aan het begin van deze nieuwe manier van leren en moeten wellicht leren een stapje opzij te doen. Laat ze het zelf ontdekken, aan ons uitleggen en meedenken over wat belangrijk en zinvol is. Wél binnen de structuur en mogelijkheden en beperkingen die er nu zijn. Een boek lezen kan ook zorgen voor verwondering of opgaan in het verhaal. Zet niet deze oude waarden bij het grof vuil.
Overigens heeft mijn dochter zelf moeten bellen om haar baantje op te zeggen. Je moet ook uitkijken dat je niet voor het karretje wordt gespannen. Sommige dingen veranderen niet.